Predstava “Deveta” je bazirana na refleksiji Giorgia Agambena koji na humanizam gleda  kao na antropološke mašine. U svojoj knjizi, “The Open Man and Animal”, Giorgio Agamben adresira granice između čovjeka i životinje, te propituje logiku zapadnjačke civilizacije koja opravdava proceduru “humanizacije čovjeka” na prvom mjestu sistematske suspenzije životinje. Čovjek je definisan jedino u razlici u odnosu na Životinju. Ova predstava protiče kroz čitav zvučni reljef Beethovenove Devete simfonije, “remek-djela zapadnjačke civilizacije”, “džinovske i kompleksne”, “uzvišene”, “pobjedonosne vizije bratstva”. U središtu ovog “upečatljivog primjera ljudskog duha” smo mi. Goli i sumnjivi. Nismo kompleksni, već svedeni. Nismo uzvišeni, već prosti. Nema ništa veliko u vezi s nama. Ništa pobjedonosno. Slijepi zbog prizora koje vidimo, gluhi zbog zvukova koje čujemo. U potrazi sa poveznicom sa Životinjom.